Aan alles komt een einde. Ook aan acclimatiseren en na een aantal maanden in de tropen wist ik één ding zeker. Leven in temperaturen van hoog in de dertig en vaak boven de veertig; zwetend opstaan; een douche nemen om vervolgens weer te transpireren en naar een hernieuwde douchebeurt snakken; geen zuchtje wind, tenzij van een cycloon; kinderen al zuchtend van de hitte naar de scholen lopen, was niet de ideale emigratie die ik me voorgesteld had.

De ananasvruchten geurden een hartelijk welkom. Het zinken dak van het huis ketste zonnestralen af en kleurrijke klimop groeide langs de witte muren omhoog. Op de veranda stonden grote tropische palmen.

‘Gaan we in die vlieger?’ Marleentje wees vanachter het glazen raam in de vertrekhal een aankomend vliegtuig aan.

Afscheid nemen is een beetje sterven, zegt het gezegde. En doodgaan, zelfs een klein beetje, was het laatste wat we wilden. Maar hoe zeg je vaarwel tegen die mensen waarvan je houdt, waar je een Nederlands leven mee hebt gedeeld, zonder uit te barsten in een niet te stoppen huilbui?