Cut flowers (5)

Aan alles komt een einde. Ook aan acclimatiseren en na een aantal maanden in de tropen wist ik één ding zeker. Leven in temperaturen van hoog in de dertig en vaak boven de veertig; zwetend opstaan; een douche nemen om vervolgens weer te transpireren en naar een hernieuwde douchebeurt snakken; geen zuchtje wind, tenzij van een cycloon; kinderen al zuchtend van de hitte naar de scholen lopen, was niet de ideale emigratie die ik me voorgesteld had.

Biertjes drinken omdat het zo paste bij een tropische avond en een schijngevoel van verkoeling bracht, maar al snel gewoonte werd, leek me niet bevorderlijk voor de gezondheid. En iedere avond was tropisch.

De fysieke intimiteit tussen Adri en mij verminderde. Vrijen in de hitte vond ik een klefferige bezigheid worden. Een keer leuk en spannend, maar als zelfs de lakens als hittepakketten bovenop het lichaam vallen is de lol er snel af. Bij mij.

De grootste tegenslag was van financiële waarde. We raceden door ons spaargeld heen en vonden geen permanent werk. Tijdelijk werk, dat wel, maar we wilden meer zekerheid.

En zo kwam het dat we als ware nomaden, in een caravan door het land trokken. Het land verkenden en maanden later in Western-Australië settelden. Werk vonden.

Het was daar, in Perth, dat ik met Adri en onze kinderen in een lift stond. De lift stopte op de derde verdieping en meer mensen stapten in.

Beleefd en vol toenmalige Nederlandse fatsoensnormen vertelde ik mijn kinderen dat ze de nieuwkomers erbij moesten laten. ‘Ga eens even aan de kant, jongens.’

Onmiddellijk werd ik de verontwaardigde blikken van de instappers gewaar. Adri proestte achter zijn handen, zei niets. Kuchte.

‘Wat was dat nou voor een maffe situatie in die lift?’ vroeg ik toen we uitstapten.

Dat “kant” klinkt als een scheldwoord voor vagina en dat ik dus mijn kinderen of de instappers voor k*t had uitgescholden, of het op zijn minst k*t vond dat ze instapten ...dat was me ontgaan.

We liepen verder. Zodra we de bocht om waren en langs een prachtig aangelegd park kwamen, zag ik even verderop een bord waarop geschreven ‘Cut Flowers.’

Ik dacht onmiddellijk dat cut cute moest zijn en zei: ‘Oh, kijk...ze zijn de e vergeten.’ Adri proestte opnieuw.

Thuis aangekomen en zodra de kinderen in bed lagen, onderwees hij me snel. Er waren een aantal woorden die ik hier beter maar niet meer kon gebruiken in het bijzijn van anderen. Welke woorden dat dan waren?

Ledikant

Vakman

Tegen mijn kinderen riep ik vanaf dat moment iedere keer: Ga eens even aan de zijde, lieverd!’

‘Welke zijde, mam?’

‘De zijzijde, lieverd.’

‘Oh, k*t, mam.’ Rosa knipoogde naar Adri.

‘Yeah, cute, lieverd.’